Rhodos twintig jaar geleden deel 2

Afbeelding
Plaats hier uw vakantieverhaal of reisverslag over uw belevenissen op Rhodos
Plaats reactie
Eric
Ultieme Rhodosfan
Ultieme Rhodosfan
Berichten: 100
Lid geworden op: wo apr 12, 2006 1:11 pm

Rhodos twintig jaar geleden deel 2

Bericht door Eric » vr mei 26, 2006 2:13 pm

woensdag 14 mei
Door bonken op de deur werden we wakker. Het was nog vroeg, maar al wel warm. Gapend wankelde ik naar de herrie. Het was Mike. Door zijn impulsieve karakter was hij zo vroeg bij ons gekomen. Even iets regelen, noemde hij dit. Het kwam erop neer dat hij ons als proppers wilde gebruiken. In Spanje zijn dit mensen die 's avonds toeristen een disco in proberen te krijgen. Op Rhodos was deze manier van reclame verboden en als de concurrent merkte dat er werd geronseld kon je zwaar in de problemen komen. Daarom had hij ons idee, om mensen overdag op het strand warm te maken voor een bezoek aan Mike's disco, graag door ons uitgevoerd gezien. Over de prijs per binnen gebrachte klant waren we het snel eens. Omgerekend f 10,00 per persoon. Hij wist uit ervaring dat als je er eenmaal was geweest vanzelf terug kwam, en dat was zijn winst.
Nu was er woensdag geen leuk programma, dus we konden meteen beginnen. En we hadden onwijs veel geluk. Er was net een vlucht Engelsen gearriveerd en het hele spul verbleef in een hotel vlak aan het strand. Het duurde niet lang of we doken tussen de grote groep rossige bleekneuzen. Bietsend naar een vuurtje en Marlborootjes uitdelend kwamen we snel in gesprek. Het kwam erop neer dat we eerst onze interesse toonden in de achtergrond van de minst mooie reizigster en al luisterend ook de aandacht kregen van de knappere exemplaren. Het moest wel raar lopen als er niet een meid was die vroeg of we er lang waren en of we een leuke dancing wisten. Natuurlijk wisten we die: hier vlak bij; “gratis champagne en t- shirt en de hele avond drinken voor een prijs. Je had Rhodos niet beleefd als je niet bij Mike's was geweest. Je moest wel vroeg komen want het loopt er iedere avond storm en Engelse jongens waren niet welkom als er niet een meid bij was. Zelf gaan we ook iedere avond en er is niet een avond hetzelfde geweest.” En meteen maakte we met een meid een afspraak voor die avond..."Wel komen hoor" knipoogden we dan wanneer we weggingen... om honderd meter verder hetzelfde verhaal op te hangen.
Die avond hadden Rik en ik ieder minstens tien afspraakjes en toen wij om tien uur de disco ingingen stond een tevreden brede grijns ons al op te wachten. Wij moesten mee naar achter en Mike maakte zijn belofte waar. Beladen met drachmen aanschouwden we de show die Mike voor de nieuwkomers in petto had. Er werd op een stevige tafel een piramide gebouwd van 100 champagne glazen. Mike ging op een keukentrap staan en schonk het hoogste glas vol, dit liep over en vulde zodoende de twee glazen daar onder, die ook weer over liepen en zo lang tot de ondersten tenslotte ook gevuld waren. Dit alles op de maat van een goede beat en geklap van de nieuwkomers. Na de collectieve proost ( one two three yamas )
greep hij een aantal babes en trok ze op de dansvloer, dit deed hij een paar maal en binnen no time stond de tent op zijn kop. Ook het personeel moest dansen en gooiden t shirts de vloer op en ging rond met griekse hapjes. Rik en ik hadden ondertussen de grootste moeite om de afspraakjes van die dag uit elkaar en-belangrijker- van elkaar vandaan te houden. Het was zo uitputtend dat we besloten terug te gaan naar het hotel. Daar aangekomen vroeg Rik: "wat zijn we aan het doen, man?, het is nog geen twaalf uur en jij wil gaan pitten?. Niets ervan we hebben poen, zijn mooi en jong en wie zal ons wat kunnen maken? kom we gaan zuipen". Onderweg kwamen we twee bekenden tegen: Babs en Cindy. Ze waren samen naar een andere disco gegaan waar veel lokale jongenlui kwam, maar dat was ze niet bevallen. Babs was flink geknepen en haar zonnebril en sigaretten kwijt geraakt, en Cindy zelfs haar tasje. Toen ze de disco angstig verlieten werden ze nog gevolgd en ze waren wat blij ons tegen te komen. Rik wilde meteen naar de disco om even orde op zaken te stellen, maar het leek mij beter de vakantie niet nu al te beëindigen. Een vechtpartij met lokalen, waar ook ter wereld, win je nooit. We besloten de meiden iets aan te bieden en hun verhaal te laten doen in een rustige kroeg. Dit werd de Caballero bar. Na een half uurtje de kapsters te hebben aangehoord en wat tranen te hebben weggeveegd kwamen ze weer redelijk tot rust. Het was erg warm in de bar en ik besloot even met mijn drankje buiten te gaan staan. Ik stond net tegen de pui geleund toen er een vette BMW stopte. Een verbaasde Mike stapte op mij af en vroeg waarom we niet langer in de disco waren gebleven. Hij was zelf hierheen gekomen omdat hij door de rum heen was en hij de eigenaar Tony van de Caballero goed kende. Toen ik hem het verhaal had verteld en hij aan de meisjes had gevraagd waar dit was gebeurd, liep hij naar Tony en belde naar zijn eigen disco. We werden voorgesteld aan Tony, een veertiger met hagelwitte tanden in een te brede mond, en hij riep iets van "not good for good name of Rhodos" en samen met Mike stapte hij, zonder de rum, in de BMW. Een medewerker bracht ons nog wat gratis drinken en vroeg ons nog even te blijven. Het werd best nog gezellig, zo met zijn vieren, en ik merkte dat Babs me steeds meer aandacht begon te geven. Ik kreeg een warm gevoel en telkens als ze me aankeek voelde ik een gloeiende blos op mijn wangen komen. Ik begon af en toe te stotteren en voor het eerst deze week wist ik even niet wat ik moest zeggen, toen ze vroeg of ik haar naar haar kamer wilde brengen, vanavond. Er werd een langzame plaat gedraaid en Babs vroeg me ten dans. Dicht bij haar voelde ik de warmte van haar huid en rook ik de parfum in haar nek,ze streelde zacht mijn haren en ik kuste haar hals, ik keek haar aan en als vanzelf vonden onze monden elkaar in een lange warme zoen, haar hart bonkte tegen de mijne. "Hee, als je nog even tijd hebt, vandaag" riep Rik tikkend op mijn schouder, "Mike en Tony zijn terug". Ik opende mijn ogen en zag de twee Rhodonezen grijnzend onze kant op kijken. Tony had Babs zonnebril in zijn hand en Mike had Cindy al haar tasje terug gegeven. "No Problem" riepen ze in koor, en voor Mike naar zijn auto liep gaf ik hem een ferme tik op de schouder en stak mijn duim omhoog: "goed gedaan jochie" sprak ik gemeend. Hoewel hij geen Nederlands sprak, was het hem duidelijk wat ik bedoelde. Ook mijn vriendin van vanavond was opgelucht. We bedankten ook de eigenaar en namen afscheid van Rik en Cin. Gearmd liepen we naar het hotel. Buiten bij de disco waar de meiden hun avontuur hadden beleefd stonden een tiental Grieken en drie politie agenten te bakkeleien. Bij de receptie van het hotel vernamen we dat de disco voor zeven dagen gesloten werd omdat er "iets" was voor gevallen. Babs en ik interesseerden dat niets, we hadden enkel aandacht voor elkaar.
Donderdag 15 mei
Het was eigenlijk vreemd. We waren pas een paar dagen op dit eiland, en hadden al een kennis die veel voor je over had. Mike bleek, behalve populair, ook nog eens behoorlijk veel te vertellen te hebben op Rhodos. Dat hij zich daarbij niet helemaal aan de regels hield, was ons wel duidelijk, maar dat deed ons alleen maar goed.

Het was na de drukke dag van gisteren wel weer vroeg opstaan. Babs was een uurtje bij me gebleven, maar ik vond ze nogal geremd. Het maakte me niet veel uit, ik dwong haar nergens toe en was al tevreden met het intieme geknuffel zonder "the real thing". Ze had thuis een vriendje en ze had hem beloofd niet te rotzooien. Ik kon dit alleen maar respecteren, al doofde de vlam natuurlijk wel. Rik was ook weer thuis gekomen en had niets uitgevoerd met Cin, omdat hij wist hoe tof ik haar vond. In ieder geval, er stond een boottocht naar Lindos op het programma. Direkt na het Oriental breakfast in de tuin van het hotel, liepen we naar de haven, waar de Poseidon al op stoom lag. De Rotterdamse meiden gingen ook mee, en dat was prima gezelschap. De Haarlemse twee hadden strandplannen en ook Janette en Emy hadden geen zeebenen. De poseidon was een houten schuit, met een groot dek, waar je prima op een handdoekje van de zon kon genieten, of zoals wij, lekker een uurtje kon pitten. Rik snurkte al voor we het havenhoofd gepasseerd waren en ik twee tellen later, zodat de informatie over de Kolossos ook mij ontging. Ik droomde van vrouwen, vuur en straaljagers, totdat ik wakker schrok van een een flinke spat water. De boot was voor anker gegaan en het was tijd voor een frisse duik. Het was maar goed ook dat ik wakker werd, want zelfs de ochtendzon had kracht genoeg mijn pas half gebruinde huid rood te doen kleuren. Ik liep naar de reling en was verbaasd over de helderheid van het water. We waren halverwege Lindos en de zeebodem was zanderig. Ik zag dat er op de bodem een geldstuk lag te blinken, en besloot die op te duiken. Ik pakte een duikbril en dook het water in. Ik was niet de enige die hier rond zwom, maar wel de enige die slim genoeg was om het geld van de bodem te gaan halen. Ik zwom een paar slagen tot ik recht boven het blinkende goud lag en dook rechtstandig naar beneden. Ik trok een paar ferme slagen, maar kwam niet dichterbij, leek het. De druk op mijn oren werd voelbaar, maar ik wilde naar het geld. Ik zwom nog een slag, en nog een. De duikbril werd tegen mijn gelaat geperst en de druk werd pijnlijk. Ik was vlakbij, maar besloot terug te gaan, omdat ik het niet meer echt volhield zonder zuurstof. Als een raket schoot ik omhoog, en happend naar lucht, zwetend en zwaar hijgend bereikte ik het oppervlak. Ik besefte wel dat het hier dieper was dan een doorsnee zwembad, maar de bodem halen mocht geen probleem zijn. Alleen niet zwemmend. Ik besloot de strategie te wijzigen en zwom naar het ankertouw. Hieraan trok ik mezelf naar beneden. Mijn hoofd klapte zowat toen ik de bodem bereikte, ik begon te loensen en voelde klappen op de plaats waar het hart zit, maar ik hield vol. Ik deed twee slagen en griste naar het geld. Ik ging er mee naar de oppervlakte en nog zwaarder hijgend dan ervoor toonde ik trots mijn trofee. Ik was duizelig en het duurde even voor ik door had dat ik een COLABLIKJE van de bodem had gehaald. De andere lachten en nog nahijgend riep ik, als een boer met kiespijn, "een goed milieu begint bij jezelf!". Ik klom aan boord en de pijn in mijn hoofd werd nog erger toen de kapitein me vertelde dat het plaatselijk 12 meter diep is, en er op die diepte niet zelden giftige vissen zwemmen.
Het was tijd om Lindos, "een ouwe ruine", zoals mijn maat dat altijd plat uitdrukte, te gaan bezoeken. De Poseidon meerde enkele tientallen meters voor het strand van Lindos af. Je kon met een kleine boot of zwemmend het vaste land bereiken. Macho's als we waren werd er natuurlijk gezwommen. Aangekomen in ondiep water, begon Rik te "tijgeren"( op de borst, met de ellebogen je voort bewegend ). Tegen de eerste de beste zonnebader op het volle strand, vroeg hij, nog steeds op de borst gelegen:"excuse me, is this the coast of Turkey?". De toeriste ontkende, waarop Rik ging staan, zich omdraaide, zijn armen wiekte naar de overige zwemmers en de boot en luid riep: "Go back, we are at the wrong beach!".

Lindos is prachtig. Het is een dorpje met smalle straatjes gebouwd op een heuvel. De witte huisjes, met blauwe daken, ( overgehouden uit de tijd dat Turkije het eiland bezette en de tweekleur van de Griekse vlag verboden werd, zodat de bewoners hun huis uit protest in de nationale kleuren schilderden )creëren de sfeer die zo bekend is uit de reisfolders. Ook hier proberen ondernemers handel aan de man te brengen en daarom is het wel eens dringen om langs alle snuisterijen en kaartenstandaards de weg naar boven te voltooien. De hitte is enorm en we zijn blij als we de poort van de ruïne bereiken. Er moet nog wel wat drachmen ( in onze taal drama's ) worden betaald, maar dan kunnen we in de voet sporen van de grote Grieken treden en het bolwerk bezichtigen. Het is duidelijk dat de Grieken kleine ventjes waren, want in de gewelven en de smalle gangen moet je gebukt lopen. Rik loopt achter me en kan zich niet bedwingen. In een galmende gang roept hij luidkeels : "IVANHOOOO".
Onze reisleider kan het wel waarderen en onderbreekt zijn uitleg over de historie en vraagt of Rik hem wil helpen met de uitleg. Tuurlijk. Het wordt een spontaan en daardoor vermakelijk verhaal waarbij de geschiedenis en de jaartelling flink onrecht wordt aan gedaan. Er klinkt nog een aantal malen IVANHOOOO, en na tien minuten klinkt er applaus van onze groep Escoletters voor de beide heren. Dit is het begin van de vriendschap tussen de reisleider en Rik en het begin van een steevaste begroeting waneer een van de Escoletters Rik ziet, met: "IVANHOOOO"
De overblijfselen van de acropolis waren wel de moeite waard. Je had een mooi uitzicht over Lindos en de baai en de drie Rotterdamse meiden waren druk aan het fotograferen. Ze vertelden, toen Rik en ik erbij kwamen, dat ze elkaar op Rhodos voor het eerst hadden ontmoet. Omdat ze ongeveer dezelfde leeftijd hadden, klikte het goed en deden ze veel samen. Eigenlijk kwam alleen de jongste ( Ellie )uit Rotterdam ( Heiplaat of zo iets ) de andere twee waren Brabanders. Ze waren duidelijk meer door de wol geverfd, en ik vond een vrouw ( of twee ) met ervaring wel interessant na al die bakvisjes. Mijn nepinteresse in hun achtergrond werd al gauw doorzien en de twee begonnen me te dollen met afwijkende antwoorden en diepzinnige vragen. Dit was te hoog gegrepen en al snel haakte ik af. Rik kon het wel vinden met Ellie ( onze leeftijd ) waardoor ik weer verlangde naar de vrolijke vier, die nu op het strand lagen te zonnen. Ondertussen was Frans mijn richting op gekomen. Hij stelde me voor aan "Wil". Hij was het jaar ervoor samen met Frans reisleider op Rhodos geweest, en was met een bevriende Griek een bar begonnen in het drukste gedeelte van Rhodos. De man was bijzonder amicaal en nodigden de Escoletters uit voor een gratis drankje: "vrienden van Frans, zijn mijn vrienden!" riep hij constant. De afspraak werd gemaakt om eerst bij Wil langs te gaan en daarna weer naar Mike. "Heee..he, gaan we doen..he", riep hij constant, zijn eerste zin vervangend. Ik wist niet wat ik van die goser, met zijn waterige oogjes moest denken, maar ik besloot die avond goed op te passen.

Na een flinke uitsmijter met kaas, gebakken, -of liever gefrituurd want het ei had geen contact met de bodem, - in de olijfolie en wat vers geperst sinaasappelsap uit eigen boomgaard konden we nog een uurtje onszelf vermaken. Weer aan boord van de Poseidon raakte ik in gesprek met de kapitein van de boot. Het was een toffe Griek, die echt alles wist van het Ajax van 1972. Hij leek zelfs op Barry Hulshof, en kende zelfs de namen van de reservespelers. Hij was lijp van voetbal, terwijl de gemiddelde Griek meer basketbal in het hart sloot. Nu ben ik ook Ajax fan, dus dat zat meteen goed. Hij nodigde me uit om eens zijn collectie voetbalgatgets te bewonderen, maar dat zag ik op dat moment niet zitten. Plots schoot me te binnen dat ik nog een sleutelhanger mee had met daarop het oude Ajax embleem. Omdat het exemplaar nogal kaal was geworden en ik bang was hem te beledigen met zo'n oud ding wachtte ik tot we weer afgemeerd waren. Georgie was, tegen mijn verwachting, als een kind zo blij met het ding. "When you come on the boat for the moonlightcruise next week, you'll be my special guest!" riep hij over de kade.

Aangekomen aan het zwembad van het hotel, zag ik de Haagse twee staan aan de bar. Rik had zich vrij gemaakt van de Rotterdamse en samen liepen we naar de meiden. Gelijkertijd draaide een bleke donker harige kerel met een volle snor zich met twee baco's naar Emy en Janette. We werden voorgesteld. Hij heette Brian, hij kwam uit Engeland en hij was zo ruig als een koffieboon. Brian was al oud, minstens dertig, was wel rijk, want hij had zijn cabrio naar het eiland laten verschepen en was zelf met het vliegtuig gekomen voor 6 weken vakantie. Het klikte wel tussen ons en vooral toen hij voor de derde keer ons drankje betaalden kon hij niet meer stuk. Brian had het ook meteen aan de stok met de eigenaar van het hotel; een vervelende, chagrijnige, op geld beluste Griekse tiran, die zijn personeel veelvuldig op het volle terras uitkafferde en die het liefst zag dat ieder gast vandaag nog naar huis ging. Hij wilde meer geld van Brian, omdat hij niet vooraf geboekt had, terwijl het meisje achter de balie hem al een kamer voor een prijs had gegeven. Iedereen had een hekel aan die eigenaar. Hij heette Stafilos of zo en kreeg al snel de bijnaam Sivilos; afgeleid van de SOA.

-ik wilde gaan douchen en in de hal stond een meisje op de lift te wachten. Ik had ze al een paar keer gezien. Ze had een Gronings accent, en viel op door haar uitpuilende ogen. Ze durfde me niet aan te kijken. Ik zei haar gedag en vroeg wat ze gedaan had vandaag. Ze antwoordde dat ze de was gedaan had. Ik wist niet wat ik hoorde: wie gaat er nou midden in de vakantie de was staan doen?
Ik wilde haar er niet op aanspreken want ik vond haar al zo'n breekbaar poppetje, en besloot juist iets liefs te zeggen. "Weet je dat je hele mooie ogen hebt?", vroeg ik. Timide antwoordde ze "ik heb gewoon dopogen", "Kan wel zijn", antwoordde ik, "maar IK vind ze mooi!". Ze bloosde en ik merkte dat ze blij was dat de lift er was. Voor de deuren zich sloten zei ze:"als er iets gewassen moet worden, moet je dat maar zeggen hoor!".-

Na de verkwikkende douche daalde ik af naar het zwembad. Daar was de sfeer een stuk beter, dan toen ik het verliet. Mike was gearriveerd, samen met een broer en een vriend. ik kreeg meteen een baco in de hand en toen ik even niet oplette werd ik door de drie vast gepakt en het bad in gesmeten. Rik liet dit niet zomaar toe, en even later lag het halve hotel in het water. De meeste, net als ik waren al gekleed voor de avond en die konden dus opnieuw make up maken. Het was Sivilos die kwaad een einde maakte aan het plezier.

Rik en ik hadden even de behoefte bij te praten.We zouden samen een pizzeria opzoeken en daar gaan eten om vervolgens naar de Kalua bar ( op uitnodiging van Mike ) te gaan. Het was echter overal vreselijk druk, dus besloten we het programma om te draaien. Bij de Kalua bar was het noemen van de naam Mike voldoende. De barmannen wisten van onze komst; een lange donkerharige en een kleinere blonde adonis, met een vlotte babbel, had de eigenaar ze duidelijk gemaakt. We moesten de Kalua-speciaal proberen, een cocktail van alle sterke dranken in de bar, aangelengd met pineapple juice en voorzien van vers fruit en sterretjes. Niet gewend om te nippen of een glas langzaam leeg te drinken, klokte we het glas in 10 minuten weg. We bestelde er nog een en we begonnen het goed naar de zin te krijgen. Hoewel we nog niets hadden gegeten na de uitsmijter van vanmiddag viel het niet verkeerd, dachten we. De bediening hield ons glimlachend in de gaten en pas toen Rik van zijn kruk stapte om naar het toilet te gaan begreep ik waarom. Hij zette een stap en zakte als een zout zak tussen de barkrukken. Ik stond op, om hem te helpen en zakte ook door mijn hoeven. De lachende bediening zette ons buiten op het lege terras op een stoel en of we daar nu een half of drie uur zo hebben gezeten weet ik niet, maar toen we bij kwamen zat het terras bomvol.

Na de pizza moesten we nog langs bij de bar van "Wil". We waren de laatste. Het was een mooie bar met een tuinterras. De inrichting was duur en ook de consumpties. We zagen "Wil" al van ver druk doen bij onze meiden. "hee,..he..goed je te zien..he?" herhaalde hij weer. Toen we dichtbij waren zag Rik meteen wat er aan hem fout was. Hij was zo stoned als een boksbal. Zijn ogen stonden strak, hij was schichtig en dan weer relaxed, hij snuifde na elk woord en er zat nog wat poeder onder zijn neus. "Pleite, hier", zei Rik, die een bloedhekel heeft aan alles wat met drugs te maken heeft. "Ik wist het wel, zei hij, onderweg naar de uitgang, "die snuiver is zwaar afhankelijk van het poeder, zag je die zeepbellen om zijn bek?, hij snuift zelfs zeep, hahahahaha". We voelden ons wel verantwoordelijk voor de rest, vooral de jongeren en vroegen of ze mee gingen. De meeste vonden de sfeer toch al niet bij hun passen, maar anderen vonden de blufverhalen van deze exreisleider wel interessant. Later, toen ook Frans had aangedrongen hebben ze de tent toch verlaten.: "hee..he, moeten jullie al gaan?..hee, ga je zien weer he..snif".

Ook deze avond eindigde met dansen in Mike's disco. Hij had een groot plan. Er moest gevoetbald worden. Hij had al een twintigtal strandballen laten komen, en deze vonden hun weg door de disco. Er werd omgeroepen dat echte voetballers zich konden melden bij Rik en Eric. We zouden strijden om de eer en we werden gesponsord. De tegenstander was het personeel van Mike. Binnen no time had ik genoeg voor twee elftallen. Uiteraard kregen Escoletters voorrang, maar ik was ook blij met de twee Denen en de Zweed. Vooral de laatste bleek goed te kunnen voetballen. Hij was eigenlijk basketballer, want met zijn 2 meter 10 is dat ideaal, maar als laatste man was hij onmisbaar. De wedstrijd zou zondag gespeeld worden op het terrein van SV. Rhodos.
No Problem

Gebruikersavatar
harm
Ultieme Rhodosfan
Ultieme Rhodosfan
Berichten: 393
Lid geworden op: za mei 07, 2005 1:32 pm

Bericht door harm » vr mei 26, 2006 3:01 pm

8) heeeeeeeeeeee Eric heee

fantastisch

gr. Harm
Afbeelding

Eric
Ultieme Rhodosfan
Ultieme Rhodosfan
Berichten: 100
Lid geworden op: wo apr 12, 2006 1:11 pm

Bericht door Eric » ma mei 29, 2006 6:03 pm

heeee, Harm, heeee, bedankt, eh heeeee snif. ga je zien weet je! heeeee

Eric
No Problem

Plaats reactie