Rhodos twintig jaar geleden deel 3

Afbeelding
Plaats hier uw vakantieverhaal of reisverslag over uw belevenissen op Rhodos
Plaats reactie
Eric
Ultieme Rhodosfan
Ultieme Rhodosfan
Berichten: 100
Lid geworden op: wo apr 12, 2006 1:11 pm

Rhodos twintig jaar geleden deel 3

Bericht door Eric » wo aug 09, 2006 10:27 pm

Donderdag 15 mei
Goedemorgen", klonk een vrouwenstem. Eerst dacht ik aan de schoonmaakster, maar die sprak geen Nederlands. Wel zette ze iedere ochtend een verse roos op onze kamer en kregen we schone handdoeken, omdat ze onze metalen dragees ( Riks voor Drachmen) als fooi kreeg. Het was de stem van Birgit. Ze was na het dansen bij me op de kamer gebleven. Ik was de eerste die met haar het bed deelde. Ik was redelijk aangeschoten geweest en vreselijk moe, dus ik denk niet dat het haar echt bevallen is. Toen kon ik me daar ook niet druk om maken, nu vind ik dat ze beter verdiende. Ze was de hele avond bij me gebleven en haalde drankjes. Ze was heel lief en toen we terug wandelden naar het hotel werd ze zenuwachtig. Ze weifelde, omdat Rik ook op de kamer was. Maar Rik ging ermee akkoord om met Birgit van kamer te ruilen, zodat we ongestoord konden knuffelen. "Ik ga op mijn eigen kamer even douchen", zei ze, en gaf een kus op mijn wang. Dat was het laatste fysieke contact dat we hadden...
Geschoren en opgewekt kwam ik beneden. Onderweg kwam ik mijn maat tegen die me eraan herinnerde dat ik nog langs het ziekenhuis moest om een hechting boven mijn oog te laten verwijderen. Die was er in Delft ingezet om een snee, opgelopen met voetballen, dicht te houden. Het was een plastic hechting en die moest er met schoon gereedschap uit gehaald worden. Volgens Frans konden we beter naar de arts omdat het ziekenhuis op Rhodos een zooitje was. Achteraf zag ik dat hij de helft van mijn contant betaalde rekening direct van de arts kreeg betaald. Brengersloon, denk ik?.

Ons groepje werd snel groter. Behalve de Haagse en Haarlemse meiden werd het contact uitgebreid met twee "stelletjes" en een alleen gereisde Hagenaar. Hij was een aardige "Gozer", al vond ik hem een beetje vaag. Het was een beetje een meeloper; vond gewoon alles leuk en had geen uitgesproken mening. Mij deerde dat niet zo, alleen kon hij beter dansen dan ik, wat hem dan weer meer aandacht van de meiden gaf.
Deze vrijdag was het brommertour. In kleine groepjes werd je er met zo'n ouderwets brommertje het eiland op gestuurd om via een routekaartje allerlei moois te gaan bekijken. Van ons groepje gingen er niet veel ( wij overlegde het programma altijd samen) en Rik en ik hadden besloten om een motor te huren en er zelf op uit te trekken. Met de verhuurder hadden we snel een deal gemaakt, zodat we met korting een vrij nieuwe suzuki 125 cc mee kregen. ( de naam van Mike noemen was voldoende..) Stoer, rechtop en slechts gekleed in een bermuda en een om het middel vastgeknoopt Hawai-shirt reden we naast elkaar, heel rustig het plein voor het hotel af, nagestaard door tientallen Escoletters. Dit wilden ZIJ ook wel. Door de hoofdstraat naar beneden richting boulevard. Aan het einde links en rustig de boulevard volgen richting vliegveld. Halverwege over de brug ( even voorbij Kremasti), waarna de weg breder wordt en er sneller gereden kan worden. Opletten bij de uitrit van het vliegveld en dan richting Amartos. Daar vind je oude kassen waar grote rode tomaten rijpen en velden vol olijfbomen. We hadden een kaart van Rhodos gekocht en ons doel was het meest zuidelijke deel te bereiken. Hoe de wegen nu, 15 jaar later, zijn weet ik niet, maar toen werd de begaanbaarheid iedere kilometer minder en minder. Omdat we verder van de kust af reden, werd het ook steeds warmer. Op sommige momenten was het alsof je tegen een hete fohn inreed. Dit gaf wel een verdomd goed gevoel van vrijheid. In dunne kleding, zonder helm op een motor dwars door afgelegen gebied. Het duurde soms een half uur eer we een mens tegen kwamen, en vaak waren dat oude diesels, vol geladen met meloenen. Toen we even stopten voor overleg, proefde we de tropische hitte en het enige geluid was het ruisen van de oren. Toen dit ook was bedaard was het werkelijk doodstil. We zeiden niks, keken elkaar aan en besefte dat we dit eigenlijk nooit eerder hadden mee gemaakt. In de verte "verstoorde" een krekel de rust en voor ons stak een salamander vlug het hete asfalt over. We zijn in de kant gaan zitten en lieten de stilte op ons inwerken. Na een kwartier hadden we het wel gehad en vervolgden. In een dorpje, aan het einde van een stoffige keien met zand-weg, vonden we een klein restaurant, dat in een voorkamer van een woonhuis was gebouwd. De dorpsbewoners hadden het geluid van de Suzuki's al van verre gehoord en waren uit de siesta ontwaakt ( ze sliepen gewoon buiten op een stoeltje) De eigenaar van het restaurant stond op van zijn stoel, de luiken werden open gedaan, wij gingen zitten aan een oude houten tafel aan de straat en de bevolking kneep de ogen weer toe. We bestelden ieder een cola en een bord spaghetti. De ijskoude cola smaakte, na een uur stofhappen, nooit meer zo lekker als toen. De uitbater dekte een keurig nette tafel, en serveerde een ongekend goede pasta. Heerlijk met extra Parmasaanse kaas en verse tomaten/ feta salade. Hij sprak geen andere taal dan de Griekse, maar zijn vriendelijke lach bewees dat hij blij met de klandizie was. Toen de borden leeg waren ging hij naar binnen om terug te komen met nog twee porties. Ook dat aten we op. Hij wilde weer naar binnen gaan maar we hielden hem tegen. "Hij blijft halen, joh," zei Rik, "zou die van die zooi afwillen?". Ik kon me het niet voorstellen, en toen de man de borden omdraaide, begrepen we dat je zo duidelijk maakt dat je voldoende gegeten hebt. We dronken nog een cola, en ik vroeg met het bekende handgebaar de rekening. Op het bonnetje stond een bedrag van 240 Drachmen, toen zo'n drie gulden. Ik dacht dat hij een nul was vergeten, maar dat was niet zo. Ik kon dit niet begrijpen na wat we allemaal hadden gekregen en betaalde 500, en hoefde geen wisselgeld. De man was zeer blij en maakte zelfs een buiging. We starten de motoren en heel langzaam verlieten we het stoffige dorp. Ik keek nog even om, en zag dat de luiken van het “restaurant” weer gesloten waren.

De weg werd alsmaar minder van kwaliteit en de kans om onderuit te gaan werd groter. We hadden niet zoveel ervaring met dit off the road gedoe en toen een colonne legervoertuigen ons passeerden besloten we niet verder te gaan. Achteraf bleek ons doel, het uiterste puntje van het eiland, verboden militair terrein te zijn.
Onderweg terug kreeg ik ontzettend hoofdpijn. Ik zag zwarte vlekken, en toen we stopten voelde mijn hoofd loeiheet aan. Door de wind had ik de hitte op mijn hoofd niet gemerkt. Ik schuurde een t shirt aan flarden en bond dit om mijn hoofd.
De hele avond voelde ik me misselijk en ik ben vroeg naar bed gegaan. Later besefte ik dat ik bijna een zonnesteek had opgelopen.




Vrijdag 16 mei / ontbijt bij Giani
Het was weer een snikhete dag. Omdat we te laat waren voor het ontbijt, en we een schrale keel hadden van het stofhappen van vrijdag, besloten we naar een klein zaakje om de hoek te gaan. De van oorsprong Italiaanse uitbater zorgde elke dag voor prima eten. Vooraf griekse yoghurt met honing, voor de ruwe keel. Vervolgens een uitsmijter of roerbakeieren met broodjes en honing of jam. Heerlijk. Ook de giga soepkommen met koffie klokte eenvoudig weg. Voor we verder gingen bietste Giani een Marlboro en wenste ons een fijne dag en moesten we de groeten doen aan onze vriendinnen op het strand. Dat deden we dus lekker niet.
We hadden wel door dat deze Italiaanse hengst goed lag bij “onze” meiden en op nog meer concurrentie zaten we niet te wachten. Op het strand, waar we ondertussen geregeld hadden dat de uitbater tot 10 uur 's ochtends bedjes voor ons vrij hield, was het drukker dan de eerste dagen. Het was maar goed dat we regelmatig wat fooi gaven hier en daar, anders hadden de bedjes toch weg geweest. Overigens hoorde ik van de Haagse dat mijn Haarlemse vriendinnen met twee lokale vissers het ruime sop hadden gekozen. Daar baalde ik wel flink van. Cindy had me verteld dat ze op donkerharige jongens viel, (terwijl ik juist mijn haar in een coupe soleil had zitten). Ik was de vrijdag vroeg naar bed gegaan, want ik had nog hoofdpijn van de motorrit. De meiden waren gewoon uit geweest en hadden de twee vissers ontmoet. Deze hadden ze uitgenodigd voor een ochtendje op zee. Gelukkig waren ze zo slim om dit wel met de Haagse te bespreken, maar ik zag mijn kans nu definitief verkeken.
Ik baalde en had nog steeds hoofdpijn. Met een natte handdoek over mijn hoofd en de muziek van Liebrand op mijn walkman viel ik snel in een onrustige slaap. Ik droomde van zwarte hengsten, vuurballen, zwaarden en de fallus van de kolossus. Met een kurkdroge mond werd ik wakker, en besloot een pine-apple juice te gaan drinken op het terras. Rik ging mee, en omdat ik mijn slippers vergeten was, viel de wandeling over het bloedverziekend hete zand niet mee. Hoppend van de ene schaduwplek naar de ander, bekeken door lachende strandgangers, bereikte we het koele terras. We werden weer ongewoon vriendelijk ontvangen en net toen we onze tweede drankje wilde bestellen zag ik de Haarlemse aan komen lopen. Zoals ondertussen gewoon was werd de blonde deerne door vele mannen nagekeken. Een in zwarte jurken geklede vrouw, die al geruime tijd op een stoeltje net voor het terras zat, zag haar ook, stond op en riep met de handen in de lucht : Madonna, madonna. Dat deze vrouw niet de immens populaire zangeres bedoelde was me wel duidelijk. De vrouw liep naar cin, riep nog eens, naar boven kijkend :”madonna” en kneep haar zachtjes in de wang. Cin vond het wel vreemd, maar vooral grappig. Ook Rik en ik konden de humor hiervan wel inzien, terwijl we wisten dat dit voor de tandeloze vrouwe bittere ernst was.
Na het voorval was mijn hoofdpijn snel verdwenen. Of het kwam door de veilige terugkeer van de Haarlemse, of gewoon door de pine-apple juice weet ik niet, feit was dat ik weer onder de mensen wilde zijn.
Omdat de strandbedjes vergeven waren, nodigde ik Cin uit om op mijn bedje te gaan liggen. Zelf lag ik naast haar op de vuistgrote keien, die zo bij dit strand horen. Hoewel het behoorlijk onprettig lag, deed ik of het me niet deerde. We spraken af om de zaterdag avond cocktails te gaan drinken bij de Caballero-bar.
Na een uurtje op de hete keien te hebben gelegen werd de toestand toch niet dragelijk meer. Dan maar niet stoer. Ik liep naar zee en besloot te gaan zwemmen naar een duikplank die een meter of 150 van het stand in zee lag. Halverwege kwam ik erachter dat het toch nog een heel eind zwemmen was, en omdat er hier en daar een kwal voorbij dreef, deed ik voorzichtig aan. Redelijk vermoeid bereikte ik de vlonder, waar de duikplank op bevestigd was. Er waren vooral Griekse jongeren op het ponton, en ik vroeg me af of dit wel zo'n goed idee was. Plots zag ik een bekend gezicht. Het was de dj uit de Caballero-bar. Hij begroette me, en stelde voor dat ik met een bootje terug naar de kust zou gaan, maar eerst moest ik van de duikplank af. Hij riep wat naar zijn vrienden en er werd gelachen. Boven op de plank werd ik gegrepen door vier jongens, en voor ik het wist werd ik naar beneden gejonast: zonder zwembroek! De groep lag in een deuk en toen ik proestend weer boven kwam zag ik mijn zwembroek naar beneden dwarrelen. Ik trok het ding over mijn hoofd, klom op het vlonder en nam met lichtgespreide benen, mijn linker hand op mijn dij en mijn rechterhand op mijn hoofd de houding van het bekende beeld aan. “Colossos van Rhodos “riep ik en met mijn kin knikte ik een aantal malen naar beneden, terwijl ik met mijn linker wijsvinger naar mijn piemel wees. De gasten gingen helemaal los. Ze brulde en sloegen elkaar op de rug, sommige rolde van het lachen het water in en wat er allemaal geroepen werd weet ik niet, maar ik kon niet meer stuk.

Costas, de dj, liep met me mee naar ons groepje Nederlanders. Toen hij mijn walkman zag wilde hij weten welke muziek ik op de tape had staan. Het was een mix van Ben Liebrand en hij was meteen helemaal wild. Ik moest mee naar het restaurant op het strand. Aan het restaurant was een danszaal en samen met de dj van die zaal werd de tape in de muziek installatie gepropt. Ook deze vogel was onder de indruk van Ben's muziekmix. Er werd een tapedeck bijgehaald en al mijn cassettebandjes werden direct gekopieerd. De hele week heb ik de muziek (uiteraard ook Madonna) over de boulevard horen knetteren.

's Avonds, net na een frisse douche, wandelde ik nog even naar de kamer van de twee Haarlemse kapsters. Cin deed open en ik vroeg of ze trek had in vis. Ze hadden echter al hun zin op pizza gezet. Ze vroeg of ik binnen wilde komen. Natuurlijk! Babs lag in bad en Cin was net bezig met haar haar, en liep in een rode bodystocking. Ik wist niet wat ik zag. Op het strand liep ze constant topless, maar zo'n mooie vrouw in lingerie was in mijn jonge leven nog niet voorbij gekomen. Ik kreeg het bloedheet en wist echt niet meer waar te kijken. Ze stond vlak bij me en kroelde haar handen door mijn haar. “Het is wat lang, zal ik het bijpunten?” Vroeg ze. Ik stamelde iets van dat het goed was en ze opende de kastdeur waarin een menshoge spiegel bevestigd zat. Babs had zich afgedroogd en ook zij had zo'n bodystocking aangetrokken. “Zal ik helpen?” vroeg ze en zo beleefde ik de ervaring van mijn leven: geknipt, geplukt en geföhnd worden door twee beauty's in bodystocking op een hotelkamer in een warm land, zomaar ergens in mei.

Helemaal gelukkig liep ik naar de buitenbar. Astrid, de reisleidster wilde net weg gaan. Toen ik haar kontje weer eens prees, en haar een drankje aanbood kreeg ze een tinkel in haar ogen en ging met mij aan een tafeltje achter in de tuin zitten. Ze was al wat ouder dan ik, maar ik had gevoel de hele wereld aan te kunnen. We praatten wat en toen ik vertelde dat ik nog langs het postkantoor moest, vroeg ze of Rik en ik zin hadden om mee uit eten te gaan. Met nog wat mensen van de reisorganisatie gingen ze een maal per maand uit eten in een zeer goed restaurant in het oude centrum. Omdat we toch vis wilde eten, we nog niet in het oude centrum geweest waren, nieuwe mensen wilde leren kennen en het postkantoortje toch die kant op was, besloten we mee te gaan.
Met een gezellig clubje reisleiding wandelden we, nagestaard door een kluit jaloerse vakantiegangers, even later richting oude centrum. Ik verbaasde me over de gemoedelijke sfeer in de ommuurde stad. Het was net schemer en overal hing sfeervolle verlichting, die ook wel nodig was, want de straat bestond uit gecementeerde keien en liep schots en scheef. Op elke meter was een leerbewerker die zijn hand gemaakte kleding en broekriemen aan de man probeerde te brengen. Ook hier waren de juweliers niet weg te denken en ook souvenirs waren volop te koop. We slenterden door de oude straatjes en werden constant begroet, totdat we op een pleintje kwamen waar een mensenmassa naar een vrolijk sputterende fontein stond te kijken. Links was een groot restaurant en we werden voorgesteld aan de eigenaar. Er was gereserveerd op het balkon van de eerste verdieping. Ver boven de krioelende menigte op het plein strekte ik me eens flink uit. Een ober lette niet op en een blad drank tuimelde op de harde vloer. Duizend maal werden er excuses uitgesproken en nadat de scherven waren opgeruimd kwam de eigenaar met een droge doek en wat schoenpoets om ter plaatse mijn natte schoenen weer fris te krijgen. Ik vond het wel erg overdreven maar ging er maar van uit dat dit zo hoorde. Astrid was een vlotte praatster. De andere reisleiding hoorde haar anekdotes over de vakantiegasten met veel plezier aan. Natuurlijk werd de aankomst op dit eiland van Rik en mij ook uitgebreid besproken. Ondertussen wreven haar knieën regelmatig tegen de mijnen en onder tafel legde ze af en toe haar hand op mijn bovenbeen, terwijl ze, met haar hoofd een beetje scheef, glimlachte en knipoogjes gaf. Hoewel ze me volop aan het versieren was, wilde ze dit niet aan de andere tafelgasten laten merken. Of ze zich schaamde voor mijn jeugd, het niet mocht van de reisorganisatie, of ze het niet passend vond aan tafel weet ik niet maar meer dan wat geklungel onder tafel kwam het niet. Het eten werd geserveerd en voor het eerst van mijn leven at ik scampies. Grote oranje roze garnalen, die je met zwarte kraalogen aankeken
wordt vervolg
No Problem

Gebruikersavatar
Ella
Ultieme Rhodosfan
Ultieme Rhodosfan
Berichten: 1117
Lid geworden op: zo jan 23, 2005 10:59 pm

Bericht door Ella » do aug 10, 2006 1:49 pm

Dank je voor het lees voer daar genieten wij nou van! enne het verveelt NOOIT!!!!!

Groet Ella
Ik ben een erg groot fan van het eiland Rhodos.

Gebruikersavatar
tsambika
Moderator
Moderator
Berichten: 319
Lid geworden op: wo aug 03, 2005 11:22 pm

Bericht door tsambika » do aug 10, 2006 7:24 pm

:D ahhhhh...ik dacht al...waar blijft ie nou!!!!!

Ook ik zit met veel plezier weer te lezen , Eric, errrrrrg leuk!!!!!! :wink:
You only live once....

Plaats reactie