Rhodos 20 jaar geleden deel 5 ( extra lang)

Afbeelding
Plaats hier uw vakantieverhaal of reisverslag over uw belevenissen op Rhodos
Plaats reactie
Eric
Ultieme Rhodosfan
Ultieme Rhodosfan
Berichten: 100
Lid geworden op: wo apr 12, 2006 1:11 pm

Rhodos 20 jaar geleden deel 5 ( extra lang)

Bericht door Eric » ma sep 11, 2006 9:24 pm

Voetballen tegen Mike

Nu moest er eerst ontbeten worden en daar ontmoette ik een groot gedeelte van de Escoletters die mee zouden doen met de voetbalwedstrijd. We bespraken de posities in het veld, en namen allemaal een handdoek mee. Voor eten en drinken zou gezorgd worden. Zoals afgesproken had Frans, de reisleider, een aantal jeeps geregeld om van het hotel naar het voetbalveld te rijden. Hij vertelde dat Mike de avond ervoor nog op mijn kamerdeur had staan beuken, en omdat er niet werd open gedaan was hij naar het huis van Frans gereden. De disco eigenaar vertelde hem dat er shirts en broekjes waren en dat een paar sportschoenen en een handdoek het enige was dat we moesten meenemen. Ook had hij de lokale pers ingelicht en zou de wedstrijd gespeelt worden om 12 uur in plaats van 3 uur. Dat was een grote tegenvaller. Op het heetst van de dag een wedstrijd voetballen is al erg, maar erger was het dat we ook nog moesten repeteren om de nieuwe groep (= nieuwe chicks) die deze namiddag zou aankomen een leuk welkom toe te zingen. Dit alles betekende dat we direct na de wedstrijd terug naar het hotel moesten en omdat de andere helft van de groep om twee uur hadden afgesproken om te repeteren kwam het allemaal niet zo goed uit. Mij interesseerde het niet zoveel, maar een aantal haakte om deze reden af. We vertrokken met 10 man en zonder fans naar het voetbalterrein van Rhodos.

Illusie armer

Mike stond al breed grijnzend op ons te wachten. Hij begroette ons met twinkelende ogen en riep dat het wedkantoor geopend was. Hij had niet gelogen: we kregen allemaal een geel shirt en broekje: uiteraard met de naam Mike's disco Rhodes en hij had een groot aantal koelboxen met drinken mee. Over iets anders had hij echter wel gelogen: de tegenstander van vandaag. We hadden afgesproken dat we tegen het personeel van de disco zouden voetballen, maar van die club was alleen de barman aanwezig. De tegenstander was een elftal van de beste jeugdspelers die SV Rhodos kende. We hadden wel een groepje jeugd verderop zien warmlopen maar besefte nu pas dat het onze tegenstander was. Ik baalde hier wel van maar vond het ook wel een uitdaging om tegen dit talent te spelen. Zij waren voor de gelegenheid door Mike in het zwart gestoken.De barman was de scheidsrechter en even na twaalf uur werd de eerste pass gespeelt. Tien minuten later stonden we met 3-0 achter, en had ik in de voorhoede nog geen bal geraakt. De hitte en het dramatische spel van de Escoletters verkorte de geplande twee maal dertig minuten. Net nadat we na een uur voetbal besloten hadden ermee te stoppen kwam de fotograaf van het plaatselijke nieuwsblad en na een groepsfoto met Mike als stralend middelpunt konden we terug naar het hotel; een illusie armer.

Bij het hotel botste ik zowat letterlijk op de Engelse jongen die ik de afgelopen nacht zo zwaar had beledigd. Ik verwachtte rottigheid, maar in plaats daarvan bood hij zijn excuses aan voor zijn agressieve gedrag. Later hoorde ik dat hij van Engelse adel was..

Keuring

Samen met Rik draaiden we in de late middag de weg naar het vliegveld op. De nieuwkomers zouden we dan terplekke aan een keuring onderwerpen. We hadden allebei een weide katoenen broek en een dito oversized shirt aangetrokken en reden heel relaxed op de gehuurde motoren langs de kust. De reisleiding stond alweer klaar met hun turfbordjes en ik merkte dat Astrid niet zo ontspannen was als anders. Ik ontweek haar en besloot ter plaatse dat een eventuele romance voorbij was. Frans was wel relaxed en vond het geweldig dat we naar het vliegveld waren gekomen. Stuk voor stuk kwamen de Escoletters aan ons voorbij en de mooiste meiden konden op onze hulp rekenen bij het sjouwen van de bagage. Frans grapte met de nieuwkomers en meerdere malen vertelde hij de meiden dat wij beroemdheden waren, bij de televisie werkten, miljonairszonen waren
( “kun je zo wel zien”, had er een geroepen) of headhunters voor een bekend modellenbureau. Een betere introductie konden we ons niet wensen. Sommige denken nu nog dat we bij Ajax voetballen...

Hoewel er mooie meiden bij zaten, vond ik niemand zo mooi als Cindy. Rik dacht daar anders over en had al snel aanspraak met twee Amsterdamse dames. We hadden tijdens de welkoms-act spontaan het nummer ohoh Den Haag geplaybackt en dat sloeg aan. Mike was er ook weer en met z'n drieen liepen we de tuin rond. We stelden Mike aan de nieuwkomers voor en Mike riep dat er speciaal voor hun vanavond champagne was. Ik voelde me helemaal tof vooral omdat Cindy en Babs, Janette en Emy ook besloten naar Mike's te gaan. Ook Brian ( de Engelse loverboy ) ging mee, maar net toen we het hotel met de hele groep wilde verlaten, kwam de baas van de reisleiders naar me toe.

Reisleider worden ?

Hij heette Anton en vroeg of hij me even onder vier ogen mocht spreken. Ik zei tegen Rik dat ik wat later zou komen, en liep met Anton naar het kantoortje achter de balie. Hij vertelde dat Astrid zich vanmiddag na het afhalen van de nieuwkomers bij hem had ziek gemeld, en zijn vermoedde was dat dit te maken had met mij. Hij wilde weten of ik een relatie met haar had. Ik vertelde dat dit niet zo was en dat het wat mij betrof ook niets zou worden. We hadden een goed gesprek, waarin duidelijk naar voren kwam dat hij een baas was die vocht voor zijn personeel en er altijd voor hun was. Op een eiland met zo'n klein team moest dit ook wel, je haalde niet zomaar ergens een nieuwe vandaan. Astrid bleek ook nog eens een doorgewinterde reisleidster te zijn en er waren nooit problemen. Blijkbaar was ze stapel verliefd op mij geworden maar besefte ze tegelijkertijd dat het nooit een langdurige relatie kon worden. Duidelijk opgelucht gaf hij mij een ferme schouderklop. (want wat wanneer de liefde wederzijds was..) Hij bood me nog een drankje aan bij de hotelbar, en hoewel ik liever naar mijn maat was gegaan om hem dit verhaal te vertellen besloot ik een biertje met hem te gaan drinken, al was het alleen maar omdat Elena bardienst had. Anton vroeg me of ik Elena al kende, want hij had opgemerkt dat ze spontaan veranderde als ik bij haar in buurt kwam. Ik vertelde het verhaal van de dichtgeslagen deur en de Griekse woordjes. Hij vond het opmerkelijk hoe vlot ik met mensen omging en wanneer ik ooit besloot om reisleider te worden moest ik eerst contact met hem opnemen. Dat het maar niet wilde lukken met Cindy vertelde ik maar niet.

Lopend naar Mike's dacht ik terug aan het gesprek met Anton. In Nederland was ik nooit zo voortvarend en hier had ik in een week tijd al tientallen vrienden en vriendinnen, was ik gekapt door twee jonge vrouwen in bodystocking, had een reisleidster zich ziek gemeld vanwege liefdesverdriet, had ik ruzie gemaakt met Engelse adel, gevoetbald tegen jeugdtalent, verzeild geraakt in een drugstent, van een ponton gegooid, mensen een disco ingeluld, een zonnesteek opgelopen, mezelf buitengesloten, stunts gedaan in een jeep, een meisje ontmaagd, een blikje van de zeebodem gedoken, kilometers motor gereden, ohoh Den Haag gezongen, mijn was laten doen (zo'n aanbod sla je natuurlijk niet af), scampies en inktvis gegeten, nieuwkomers gekeurd, Madonna gekopieerd, een blauwtje gelopen en elke dag dronken geworden. En de tweede week was nog maar net begonnen.

Maandag 19 mei

De nieuwe groep werd, even als wij een week eerder, ingelicht over het reilen en zeilen op Rhodos bodem. Na weer een uitbundige avond bij Mike's hadden wij even geen zin om in alle vroegte aanwezig te zijn. Wel hadden we de eerste goede daad van die week er al weer opzitten. Een boomlange nieuwkomer was zo dronken geworden dat hij niet meer kon lopen. Rik en ik hebben hem het hele stuk van de disco naar het hotel gedragen. Hij woog behoorlijk zwaar en zakte telkens door zijn hoeven. Om de vijf minuten spoot hij er een gore straal kots uit. Onze colberts stonken vreselijk zuur en gelukkig was de achteringang van de hoteltuin open, zodat we sneller thuis waren. Gelukkig was het niet Elena die dienst had als nachtportier, dus konden we hem dumpen in de lobby. Wij zijn nooit bedankt door de knaap, hoewel tientallen reisgenoten hem dat wel ingefluisterd hadden.

Amerikaanse marine

Vroeg in de middag begroeten wij de club op het strand. In de verte zag ik een grijs schip langzaam richting haven varen. Van enkele Rhodos-vrienden hoorde ik dat het een schip van de Amerikaanse marine was. Het was al dagen bekend en was het gesprek van de dag. De mariniers zorgden schijnbaar voor extra inkomsten. Opeens begreep ik waarom Stafilos zo druk was met het schoonmaken van z'n zwembad. Ook alle tafeltjes en de rotan stoelen kregen een poetsbeurt, even als de kleedjes en de stoelzittingen. De hele dag liep hij al zenuwachtig rond en mompelde Engels. Het personeel kreeg er (uiteraard) ook flink van langs, alleen Elena liet zich niet door hem op de kop zitten. In vlot Grieks bekte ze hem af, waardoor hij briesend de aftocht blies.

Het was ook wel een fraai gezicht. Twintig statige militairen in smetteloos witte kleding, glanzende schoenen en witte pet voorzien van een rode band en gouden sterren. Stafilos mocht dan een eikel zijn, hij had de gasten wel zijn terras opgepraat en bleef persoonlijk bij de ingang staan om te voorkomen dat hotelgasten het terras zouden betreden. De dollars wisselden in snel tempo van eigenaar en zijn brute smoel veranderde in een tevreden grijns. Ik ontwaarde zomaar een glimlach. Tijdens de schemering vonden de Yankies het genoeg en strompelde laveloos de stad in. Gevolgd door de hoteleigenaar die eerst zijn dollars veilig opborg in de hotelkluis. Op het inmiddels lege terras, ook het personeel was gevlogen, zag ik plots vanuit mijn raam op de eerste verdieping een witte mariniers pet in de struiken hangen. Ik aarzelde geen moment en rende naar buiten. Ik greep de pet en stopte die onder mijn t-shirt. Ik had een ongelooflijk souvenir: een originele Amerikaanse marinierspet! Maar net toen ik weer terug naar het hotel wilde stopte er een legerjeep met vier Amerikanen. Ik durfde geen risico te nemen en liep naar de mannen toe. Het bleek inderdaad dat ze een pet kwijt waren, en waren vreselijk blij dat ik het ding voor hun in veiligheid had gebracht, zoals ik hen verteld had. Op het verlies van een pet staat zowat een doodstraf vertelden ze me., op de diefstal ervan ook. De bestuurder braakte wat in een mobilofoon en het werd snel drukker in het straatje. Hiervan was ik het middelpunt en ook drie aangesnelde agenten wilden weten wat er aan de hand was. Gelukkig verklaarden de soldaten dat er geen probleem was, en vervolgden ze hun weg. Van een van hen (een grote neger) kreeg ik nog wel tien dollar vindersloon.

Met natte haren en slechts gekleed in een short stond plots Rik naast me op de inmiddels volgelopen straat. Hij kwam net onder de douche vandaan, toen hij me miste en de drukte op straat zag. Toen hij nogmaals keek zag hij mij staan tussen vier boomlange mariniers en drie lokale dienaars der wet. Geen wonder dat hij verbaasd de straat op was gerend.

Het gebeuren werd vervolgt door een actie van de politie. Ik moest mee het hotel in en werd ondervraagt over het hele voorval . Ik kon de drie overtuigen van mijn goede trouw ( wat niet zo was..) en omdat er geen aanklacht was ingediend hadden ze geen reden tot aanhouding. Mijn gegevens werden voor de zekerheid wel genoteerd; ik kon me dus maar beter rustig houden.
“Ik kan je ook geen tel alleen laten”, lachte Rik, nadat ik gespannen het hele verhaal uit de doeken had gedaan. “ Heb je weer wat leuks te vertellen tijdens de moonlightcruise” schampte hij er achteraan. Shit, dat was ik helemaal vergeten. Deze excursie stond al een week vast en het was een uur voor vertrek. Omdat geen van de meiden uit onze club meeging vreesde ik een saaie boottocht, vooral omdat mijn beste maat wel een date had, de romanticus...
No Problem

Plaats reactie