Een fietstocht op Rhodos
Geplaatst: ma nov 29, 2004 7:48 pm
Het eerste jaar (1995) dat we op ons geliefde eiland Rhodos waren, waren we - mijn vrouw en ik - het hele eiland al over getufd op een scooter en we hadden ook al een jeep gehuurd om helemaal naar het uiterste zuiden te rijden. De laatste 10 dagen van onze vakantie van 3 weken hadden we - omdat we thuis in Nederland ook graag fietstochten maken - het plan opgevat om op Rhodos fietsen te huren en het noordelijke deel van het eiland te verkennen vanuit ons appartement Andrea Mare. Eerst lekker naar - door ons in alle toonaarden bewonderde - oude stad Rhodos, zo'n 11 kilometer verderop. Eerst via de strandweg naar Ixia en vervolgens gewoon langs de grote weg. Even wennen aan het rijgedrag van met name de taxichauffeurs, maar dat ging prima. Op een - uiteraard zonnige - dag eind mei begin juni gingen we weer een eindje fietsen. Niet te ver hadden we afgesproken, want we voelden ons beiden niet helemaal lekker. Naast ons appartementencomplex liep een klein paadje dat ons op de strandweg naar Kremasti zou leiden. Dat kleine paadje scheelde weer een paar honderd meter om, om via de grote weg op hetzelfde punt uit te komen. Bij Kremasti - waar een bevriend Rhodiaans stel woont - rechtdoor en via wat karresporen kom je zo achter het vliegveld bij Paradisi uit. Verder binnendoor kun je niet. Over de grote weg zijn we doorgefietst, windje mee en lichtdalend ging dat perfect en de 7 kilometer naar Soroni was zo gepiept. Daar zijn we de binnenlanden ingegaan.
Er moest een binnendoor-weggetje zijn naar Petaloudes, maar die hebben we niet kunnen vinden. Op de wegenkaarten van Rhodos staan - behoorlijk wat - wegen die niet blijken te bestaan. Inmiddels voelde we ons weer helemaal toppie! We besloten door te gaan naar Dimilia, zo'n 10 kilometer van de grote weg. De aanvankelijk licht oplopende weg werd steiler en steiler. Uiterst dorstig - we zouden toch niet ver gaan en hadden dus geen drinken meegenomen - kwamen we in Dimilia aan onder het zingen van het eigen gemaakt liedje: twee debilia fietsen in de hete zon naar Dimilia! Het eerste de beste terrasje wat we tegenkwamen hebben we zo ongeveer van de voorraad cola afgeholpen.
De eigenaar meldde ons dat de komende twee kilometer behoorlijk steil omhoog gingen, maar dat het daarna wel meeviel. En inderdaad daarna - tot aan Archipoli - viel het mee. Toen linksaf richting Psintos. Veel meer dan een grindweg was het niet en midden op de dag legden we ploeterend de stijgende - en af en toe dalende - weg af. Aan deze 10 kilometer lange 'marteling' op het heetst van de dag leek geen eind te komen. Eindelijk kwam Psintos in zicht. Ook hier weer het eerste de beste terrasje beroofd van de voorraad koele cola en even een uurtje uitblazen. We vroegen de uitbaatster wat de beste weg was richting Trianda. Er waren twee mogelijkheden: één via Kato Kalamonas en de tweede via Maritsa. Allebei de wegen waren pas geasfalteerd. Dat was het goede nieuws. Het slechte nieuws was beide wegen de eerste 5 kilometer een gemene stijging kenden. De stoute schoenen maar aangetrokken en voor de weg via Maritsa gekozen. Na een kilometer omhoog zweten - de cola moet er toch weer uit - hoorden we ineens: pffft !! Ik had een lekke achterband. Terug naar het dorpje waar we net vandaan kwamen ging met een lekke band toch beter dan omhoog met volle banden! Daar Antonis - de fietsverhuurder - gebeld. Eerst geloofde hij niet dat we 'helemaal' in Psintos zaten. Een autochtoon moest aan de lijn komen om ons verhaal te bevestigen. Ik stelde voor dat hij ons met de pick-up kwam ophalen, maar die was net weg voor een ander pechgeval. Binnen een half uur was de lafaard er met zijn motor en had een nieuwe band om z'n nek. Balen! Moesten we toch op eigen kracht terug. De klok sloeg inmiddels 5 uur toen we opnieuw aan de 'beklimming' begonnen. Onderweg kwamen we af en toe toeristen tegen die ons meewarig aankeken van hun scooter of motor. Lui volk! Tijdens het laatste deel van de klim - we wisten dat de top niet ver weg meer kon zijn, want we hadden radarinstallaties gespot en die staan meestal boven op - werden we ingehaald door wegwerkers die we kort daarvoor nog aan het werk hadden gezien. Ze hingen applaudiserend uit hun pick-up. Dat gaf de burger moed. Eindelijk boven gekomen was de afdaling naar Maritsa steil; steiler dan de beklimming die we net achter de rug hadden, gerechtigheid. Mijn vrouw kreeg kramp in de handen van het remmen; gaat het weer te hard, het is ook nooit goed! We kwamen zo langzamerhand weer op bekend terrein. In vliegende vaart Maritsa doorgesneld - ook hier woont een Rhodiaanse bekende van ons - en op naar Pastida en dat alles zonder trappende bewegingen te maken. Ook het laatst stuk naar Trianda kon zonder noemenswaardige inspanning worden afgelegd. Zo rond 19:00 uur stapten we van de fiets af bij de strandbar Rainbow tegenover Elektra Palace en vlakbij ons appartement. We hebben ons in de comfortabele stoelen gehesen en genoten zoals dat heet moe maar voldaan van sloten bier en de ondergaande zon. We lieten ons uitgebreid loven door de bemensing - Manolis, Sakis - van Rainbow over deze hun ogen haast bovenmenselijke, maar vooral zinloze prestatie. Tot nog toe zijn we 9 maal op Rhodos geweest. We hebben altijd fietsen gehuurd en vele fietstochtjes gemaakt, maar zo'n tocht als beschreven hebben we nooit meer gemaakt. We laten het bij deze steeds zoeter wordende herinnering.
Onze tocht in rood aangegeven!!
Er moest een binnendoor-weggetje zijn naar Petaloudes, maar die hebben we niet kunnen vinden. Op de wegenkaarten van Rhodos staan - behoorlijk wat - wegen die niet blijken te bestaan. Inmiddels voelde we ons weer helemaal toppie! We besloten door te gaan naar Dimilia, zo'n 10 kilometer van de grote weg. De aanvankelijk licht oplopende weg werd steiler en steiler. Uiterst dorstig - we zouden toch niet ver gaan en hadden dus geen drinken meegenomen - kwamen we in Dimilia aan onder het zingen van het eigen gemaakt liedje: twee debilia fietsen in de hete zon naar Dimilia! Het eerste de beste terrasje wat we tegenkwamen hebben we zo ongeveer van de voorraad cola afgeholpen.
De eigenaar meldde ons dat de komende twee kilometer behoorlijk steil omhoog gingen, maar dat het daarna wel meeviel. En inderdaad daarna - tot aan Archipoli - viel het mee. Toen linksaf richting Psintos. Veel meer dan een grindweg was het niet en midden op de dag legden we ploeterend de stijgende - en af en toe dalende - weg af. Aan deze 10 kilometer lange 'marteling' op het heetst van de dag leek geen eind te komen. Eindelijk kwam Psintos in zicht. Ook hier weer het eerste de beste terrasje beroofd van de voorraad koele cola en even een uurtje uitblazen. We vroegen de uitbaatster wat de beste weg was richting Trianda. Er waren twee mogelijkheden: één via Kato Kalamonas en de tweede via Maritsa. Allebei de wegen waren pas geasfalteerd. Dat was het goede nieuws. Het slechte nieuws was beide wegen de eerste 5 kilometer een gemene stijging kenden. De stoute schoenen maar aangetrokken en voor de weg via Maritsa gekozen. Na een kilometer omhoog zweten - de cola moet er toch weer uit - hoorden we ineens: pffft !! Ik had een lekke achterband. Terug naar het dorpje waar we net vandaan kwamen ging met een lekke band toch beter dan omhoog met volle banden! Daar Antonis - de fietsverhuurder - gebeld. Eerst geloofde hij niet dat we 'helemaal' in Psintos zaten. Een autochtoon moest aan de lijn komen om ons verhaal te bevestigen. Ik stelde voor dat hij ons met de pick-up kwam ophalen, maar die was net weg voor een ander pechgeval. Binnen een half uur was de lafaard er met zijn motor en had een nieuwe band om z'n nek. Balen! Moesten we toch op eigen kracht terug. De klok sloeg inmiddels 5 uur toen we opnieuw aan de 'beklimming' begonnen. Onderweg kwamen we af en toe toeristen tegen die ons meewarig aankeken van hun scooter of motor. Lui volk! Tijdens het laatste deel van de klim - we wisten dat de top niet ver weg meer kon zijn, want we hadden radarinstallaties gespot en die staan meestal boven op - werden we ingehaald door wegwerkers die we kort daarvoor nog aan het werk hadden gezien. Ze hingen applaudiserend uit hun pick-up. Dat gaf de burger moed. Eindelijk boven gekomen was de afdaling naar Maritsa steil; steiler dan de beklimming die we net achter de rug hadden, gerechtigheid. Mijn vrouw kreeg kramp in de handen van het remmen; gaat het weer te hard, het is ook nooit goed! We kwamen zo langzamerhand weer op bekend terrein. In vliegende vaart Maritsa doorgesneld - ook hier woont een Rhodiaanse bekende van ons - en op naar Pastida en dat alles zonder trappende bewegingen te maken. Ook het laatst stuk naar Trianda kon zonder noemenswaardige inspanning worden afgelegd. Zo rond 19:00 uur stapten we van de fiets af bij de strandbar Rainbow tegenover Elektra Palace en vlakbij ons appartement. We hebben ons in de comfortabele stoelen gehesen en genoten zoals dat heet moe maar voldaan van sloten bier en de ondergaande zon. We lieten ons uitgebreid loven door de bemensing - Manolis, Sakis - van Rainbow over deze hun ogen haast bovenmenselijke, maar vooral zinloze prestatie. Tot nog toe zijn we 9 maal op Rhodos geweest. We hebben altijd fietsen gehuurd en vele fietstochtjes gemaakt, maar zo'n tocht als beschreven hebben we nooit meer gemaakt. We laten het bij deze steeds zoeter wordende herinnering.
Onze tocht in rood aangegeven!!